Bir akşam vaktiydi odama süzülen ıssızlığa kulak kesildim, zamana dair tüm esintileri ve tüm korkularımı arşa sürdüm… Uykudan uyandığımda artık ben değildim geride kalan benle ikimiz ayrışmıştık…   Acıklı bir senfoniydi kulağıma çalınan melodi, öyle ki bin yıllık zulümdü geride kalan ve kavimler kapısından buyana var olan asasına dokundun …

  Nisan ayında çocukluğumu yaşadığım Ordu Ünye Çınarcık köyüme gittim. Aslında çok şanslı bir ülkenin çocuklarıyız. Dört mevsim güneşimiz var. Bereketli topraklarımız. Ama kötü yönetiliyoruz.. Bir tarım ülkesi olmamız gerekirken. Üretmek yerine, tüketiyoruz. Bağımsız bir tarım politikamız olsa. Kendimize yeter, artarız bile. Karadeniz, Ordu, Ünye’de bir köy var uzakta, işte …