Emel BİLENOĞLU; “Aslan yürekli KADINLARA”

Emel BİLENOĞLU; “Aslan yürekli KADINLARA”

Aslan yürekli kadınlara …..

Bir an bile tereddütte kalmadı! Hava zehir zemberek soğuk, henüz barut kokusu keskinleşmedi belli ki cepheye çok var, elinde yünden bir şal, sırtında bebesi, ağlayan gözlerinden düşen inciler aydınlatıyordu kara geceyi. Örttü yün şalını, bebeğini örter gibi, cephanenin üstüne, bir an bile tereddüt etmedi. Yavrusu koynunda, sabahı göremedi .

İncecik bileğini sanki sonsuzluğu işaret eder gibi kaldırıyordu gökyüzüne. Sultanahmet Meydanı iğne atsan yere düşmez bir kalabalıkla dolmuştu.
Boyuna, posuna, o incecik bedenine bakmadan kükrüyordu cesur yüreğiyle kürsüden ve o kalabalığın içinde ne civanmertler vardı da her biri onun konuşmasıyla cepheye koştular.

Bir diğeri ayaklandı oturduğu sofradan, “Erim gider de ben cepheye gitmez miyim?” dedi. Giydi gece rengi cekedini sırtına, taktı tüfeğini omzuna, çaldı kendini vatanın dağına toprağına. Kapkaraydı gözü, kaşı, zaten adının ne önemi vardı ki? O, eri kadar cesur bir kadındı.

Bu arada sanırmısınız ki hep savaş hep koşuşturma? Tam da Nâzım’ ın dediği gibi hiç gocundular mı bir zehri denerken damarlarında? Bir küçük kimya laboratuvarında umudu yakalamak İçin koşmadılar mı zannediyorsunuz?

Niceleri makinelerin başında, niceleri toz toprak tarlalarda, niceleri hem evinde, hem bankada, hem hastanede, ilmek ilmek emek vererek örmediler mi hayatı ? Adını sayamayacağım onlarca yüzlerce farklı şekilde bu vatana faydalı olmadılar mı?

Her şeyi yaptılar, her şeyi… Astronot da oldular, futbol da oynadılar, derin denizlere de daldılar.
Ama onlar bir şeyi hiç yapmadılar…

Bu dünyayı kendi içlerinde dokuz ay saklayarak büyüttükleri karşı cinsten insanoğluyla paylaştıklarını ve bir elmanın yarısı olduklarını, onlar olmadan kendilerinin, kendileri olmadan da onların olmayacağını hiç unutmadılar. Onlar oğullarını, eşlerini, babalarını hep çok sevdiler, onlar kendilerini bir türlü bir yere koyamayan bu dünyadaki her türlü zihniyete karşı bile cennet kokan avuçlarını uzattılar. Onlar sadece kadın oldukları için ölüme yürürlerken bile kendilerine “Bu sevgisizlik neden? Bu kin kime?” diye sordular.

Sevdamızın bitmeyeceği aşikâr , sevdamızın anlaşılacağı yüzyıllar da gelecek elbet. Kadın günlerinin kutlanılmayacağı kadar eşit, adil, kadınların hor görülmediği, beyaz çiçekli buketlerin senede bir değil haftada bir geldiği bir cenneti hayal ediyorum. Bileklerimiz ince olabilir ama yüreklerimiz aslandır bizim. Anneyiz biz, kadınız biz, unutma seni de bizler gibi bir anne doğurdu. Şimdi git ve o kadının tam yüreğinden öp, çünkü senin gibi bir aslan parçasını dünyaya getirip, yetiştirip, adam etmiştir. Tüm yüreği aslan kadınlarımızın kadınlar günü kutlu olsun!